แนวหนัง (เกาหลี) : ชีวิต (ซาบซึ้ง ประทับใจ)
ระดับความเข้าใจเนื้อเรื่อง : ง่าย ถึง ค่อนข้างง่าย
บรรยายเนื้อเรื่อง : อย่างละเอียด (คำเตือน - มีการเฉลยตอนสำคัญ)
ซางวู เด็กชายวัย ๗ ขวบ ซึ่งเคยอาศัยอยู่แต่ในเมืองใหญ่ ถูกแม่นำมาฝากไว้กับ คุณยาย วัย ๗๕ ปี ซึ่งอาศัยอยู่ในชนบท คุณยายเป็นใบ้ แต่หูไม่หนวก ซางวูงองแง ไม่อยากอยู่กับคุณยาย แม่ วัย ๓๒ ปี ซึ่งเคยหนีตามพ่อของซางวูไป ตั้งแต่อายุ ๑๗ ปี เพิ่งจะได้กลับมาหาคุณยายเป็นครั้งแรก เพียงเพื่อขอให้ช่วยเลี้ยงหลานสัก ๒ เดือน โดยมีของฝากเป็น ชุดชั้นใน และ ยาบำรุงอีก ๑ กล่อง เสร็จแล้วก็รีบกลับไป ซางวูกับคุณยาย เดินไปส่ง ขากลับ ซางวูได้ต่อว่าคุณยาย คุณยายจึงส่งภาษาใบ้ โดยใช้มือวนรอบหน้าอก แต่ซางวูไม่เข้าใจ
เมื่อกลับถึงบ้าน คุณยายคอยดูแล เอาใจใส่ซางวูทุกอย่าง แต่ซางวูก็ดื้อ และ เอาแต่เล่นเกมส์กดอยู่คนเดียว คุณยายกำลังจะเย็บรองเท้า ที่ทั้งเก่า และ ขาด แต่ไม่สามารถร้อยด้ายเข้ารูเข็ม จึงขอให้ซางวูช่วย ซางวูก็ช่วยร้อยด้ายอย่างไม่เต็มใจ ซางวูเห็นแมลงสาบ ก็ตกใจกลัว ร้องให้คุณยายช่วย คุณยายก็จับไปปล่อยทางหน้าต่าง ซางวูเล่นเกมส์กดจนถ่านหมด จึงร้องขอเงินคุณยาย เพื่อเอาไปซื้อถ่าน แต่คุณยายไม่มีเงิน พอคุณยายไปซักผ้า ซางวูก็ตามตื๊อ คุณยายจึงส่งภาษาใบ้ โดยใช้มือวนรอบหน้าอก แต่ซางวูก็ผลักคุณยายจนเซไป
ซางวู รื้อค้นข้าวของในบ้าน แต่ก็ไม่มีเงินอยู่เลย ซางวูจึงเตะโถกระเบื้องของคุณยาย จนตกแตก แอบเอารองเท้าของคุณยายไปซ่อน จนคุณยายต้องเดินขึ้นลงเขา ด้วยเท้าเปล่า ซางวูแอบขโมยปิ่นปักผมของคุณยาย ตอนที่คุณยายนอนหลับ โดยหวังว่า จะใช้แทนเงิน แลกซื้อถ่านเกมส์กดได้ ซางวูเดินหาร้านขายของ โดยถามทางคนแถวนั้นไปเรื่อยๆ จนไปถึงร้านขายของ แต่ก็มีแค่ถ่านไฟฉายเท่านั้น ไม่มีถ่านเกมส์กดเลยสักร้าน เมื่อคุณยายตื่นขึ้นมา คลำหาปิ่นปักผมไม่เจอ แต่เพราะผมยุ่ง จึงต้องหวีผม แล้วเอาตะหลิวอันเล็ก มาเสียบผมแทนปิ่นฯ ซางวูเดินหลงทาง ไม่รู้ทางกลับบ้าน จึงเดินร้องไห้ไปเรื่อยๆ จนได้พบคุณลุงใจดีคนหนึ่ง ขี่จักรยานมาส่ง คุณยายก็มารอรับกลับบ้าน
ซางวู นอนเล่นอยู่บนระเบียงหน้าบ้าน คุณยายมาปลุก แล้วใช้ภาษามือถามว่า อยากกินอะไร ซางวูเริ่มเข้าใจ จึงบอกว่า อยากกินพิซซ่า แฮมเบอร์เกอร์ และ ไก่ทอดKFC พร้อมกับแสดงท่า ไก่กระพือปีก ให้คุณยายดู คุณยายจึงเดินลงเขา เพื่อเอาผลิตผลจากแปลงผัก ที่คุณยายปลูกเองไปขาย แล้วซื้อไก่เป็นๆมา ๑ ตัว ขากลับฝนตก คุณยายต้องหิ้วไก่ เดินตากฝนขึ้นเขา กลับบ้าน เมื่อกลับถึงบ้าน คุณยายก็ทำไก่ต้มให้ซางวูทันที เมื่อเห็นว่า เป็นไก่ต้ม ไม่ใช่ไก่ทอดKFC ซางวูก็ร้องไห้งองแง ไม่ยอมกิน ต่อว่าคุณยาย แล้วปัดชามข้าวหก ก่อนจะล้มตัวลงนอน คุณยายต้องเก็บข้าว ที่หามาด้วยความเหนื่อยยาก เมื่อซางวูตื่นขึ้นมากลางดึก เพราะความหิว จึงต้องกินอาหาร ที่คุณยายเตรียมไว้ให้ อย่างเอร็ดอร่อย
เช้าวันรุ่งขึ้น ซางวู ตื่นขึ้นมา เห็นว่า คุณยายยังไม่ตื่น จึงขยับเข้าไปดูใกล้ๆ จนพบว่า คุณยายไม่สบาย เป็นไข้ตัวร้อน ซางวูจึงห่มผ้าให้ และ คอยดูแล ซางวูเพิ่งเห็นว่า คุณยายใช้ทัพพีอันเล็ก แทนปิ่นปักผม จึงนำปิ่นปักผมที่ขโมยไป มาเปลี่ยนกลับคืนให้คุณยาย แล้วจึงไปจัดสำรับอาหาร (ไก่ต้ม) มาให้คุณยาย ซางวูออกไปเดินเล่น ได้เห็น ด.ญ.แฮยอน กำลังตะโกนบอก ด.ช.เซียวยี ให้วิ่งหนีวัวบ้า ซางวูเผลอเหยียบสำรับกับข้าวของเล่น ของแฮยอน แล้วไม่ขอโทษ แต่แฮยอนก็ให้อภัย จึงได้คุยกัน
ซางวูกับคุณยาย รออยู่นานมาก กว่ารถเมล์จะมา เพื่อจะไปตลาดในเมือง ซึ่งอยู่ไกลมาก เมื่อไปถึงตลาด คุณยายก็ไปนั่งขายฟักทองอยู่ริมถนน ซางวูแอบมองคุณยายขายของ ซึ่งใช้เวลานานมาก กว่าจะขายได้ หลังจากขายหมดแล้ว คุณยายก็พาซางวู ไปซื้อรองเท้าคู่ใหม่ แต่ซางวูกลับไม่ชอบ แล้วจึงพาไปกินก๋วยเตี๋ยว แต่คุณยายไม่ได้กิน เพราะเหลือเงิน พอซื้อได้แค่ชามเดียว คุณยายพาซางวูไปขึ้นรถเมล์ ซึ่งยังไม่ถึงเวลาออกรถ คุณยายจึงถามซางวู ว่า อยากกินอะไร ซางวูเห็นเด็กคนหนึ่ง กำลังกินขนม จึงบอกคุณยายว่า อยากกินช็อกโกพาย พร้อมกับชี้ให้คุณยายดูที่เด็กคนนั้น
คุณยาย แวะไปเยี่ยมเพื่อนเก่า ซึ่งเปิดร้านขายของชำอยู่ หลังจากพูดคุยกันสักครู่ คุณยายก็ขอซื้อช็อกโกพาย เพื่อนของคุณยายหยิบให้ แต่ไม่ยอมรับเงินจากคุณยาย คุณยายส่งขนมไปให้ซางวู ทางหน้าต่างรถเมล์ แล้วส่งของให้ซางวูช่วยถือ ซางวูไม่ยอมถือ แถมยังปัดของหล่นลงพื้น คุณยายก้มลงเก็บของ ในขณะที่รถเมล์แล่นออกไป เมื่อลงจากรถแล้ว ซางวูรอคุณยายอยู่นานมาก แต่คุณยายก็ยังไม่กลับไปสักที ซางวูจึงเดินกลับบ้านเอง เวลาผ่านไปอีกนาน ก็ยังไม่เห็นคุณยายกลับมาอีก ซางวูจึงเดินไปรอที่ป้ายรถเมล์ รออยู่อีกนาน จึงค่อยเห็นคุณยายเดินมาถึง (คุณยายต้องเดินกลับ เพราะมีเงินพอจ่ายค่ารถ ได้เพียงคนเดียวเท่านั้น) ซางวูร้องบ่น (ด้วยความเป็นห่วง) ที่คุณยายมาถึงช้ามาก คุณยายใช้มือวนรอบหน้าอกอีกครั้ง ซางวูช่วยคุณยายหิ้วของเดินกลับบ้าน และ ได้แอบใส่ช็อกโกพาย ลงในห่อผ้าของคุณยาย ๑ ชิ้น
ซางวู ต้องเข้าส้วมซึ่งอยู่นอกบ้าน กลางดึก (เพราะโถกระเบื้องแตกไปแล้ว) คุณยายก็ต้องนั่งตากลมหนาว รออยู่ใกล้ๆ เพราะซางวูกลัวจะต้องอยู่คนเดียวมืดๆ วันรุ่งขึ้น ซางวูเห็นเซียวยีเดินอยู่ไกลๆ จึงตะโกนหลอกให้วิ่งหนีวัวบ้า จนหกล้ม เป็นแผล ซางวูรีบเดินหนี แต่เซียวยีเดินมาดักหน้าไว้ ซางวูกลัวว่า จะถูกเซียวยีซึ่งโตกว่า ทำร้าย จึงเลียนแบบคุณยาย โดยใช้มือวนรอบหน้าอก เซียวยีก็ไม่ว่าอะไร ซางวูได้พบแฮยอนระหว่างทาง แฮยอนได้นัดซางวู ให้ไปเล่นด้วยกัน ซางวูแอบชอบแฮยอนอยู่ จึงขอให้คุณยายช่วยตัดผมให้ เพื่อจะได้ดูดีในวันนัด ซางวูทำมือบอกคุณยาย ว่า ให้ตัดผมออกเพียงนิดเดียว ก่อนจะเผลอหลับไป เมื่อตื่นขึ้นมา ส่องกระจกดู ก็พบว่า คุณยายเข้าใจผิด จึงได้ตัดผมซางวู จนเหลือสั้นนิดเดียว ซางวูจึงร้องไห้งองแง และ บอกว่า ไม่กล้าไปพบแฮยอนแล้ว
วันรุ่งขึ้น คุณยาย ใช้กระดาษห่อของขวัญ (ที่ใช้แล้ว) ห่อเกมส์กด แล้วส่งให้ซางวู ก่อนจะพาไปเยี่ยม คุณตาเพื่อนบ้านที่ป่วยอยู่ คุณยายเอายาบำรุง ที่แม่ของซางวูให้ไว้ ไปให้คุณตา เมื่อถึงใกล้ถึงเวลานัด ซางวูเตรียมตัวออกจากบ้าน คุณยายหยิบรองเท้าคู่ใหม่มาให้ แต่ซางวูเตะทิ้ง แล้วรีบออกไปตามนัด พอขากลับ ซางวูรู้สึกเจ็บเท้า เพราะรองเท้าคู่เก่าเริ่มคับ จึงนั่งบนรถเข็นเล็กๆของยาย ที่เอาไปด้วย แล่นไหลลงเนินจนหกล้ม เป็นแผลที่เข่า สักครู่ต่อมา เซียวยีตะโกนร้องบอก ให้วิ่งหนีวัวบ้า ซางวูไม่เชื่อ แต่พอเห็นวัวบ้ามาจริงๆ ซางวูก็วิ่งหนีจนหกล้ม เซียวยีจึงวิ่งมาช่วย ไล่วัวบ้าไปทางอื่น ซางวูบอกกับเซียวยี ว่า ขอโทษ เซียวยีบอก ไม่ต้องขอโทษถึง ๒ ครั้งหรอก
ซางวู เพิ่งเข้าใจว่า การที่คุณยายใช้มือวนรอบหน้าอกนั้น หมายความว่า ขอโทษ นั่นเอง
ซางวู ต้องเดินกะเผลกกลับบ้าน ระหว่างทาง ก็ได้หยิบห่อเกมส์กดออกมาเปิดดู จึงพบว่า คุณยายใส่เงินไว้ในห่อด้วย ซางวูจึงร้องไห้ แล้วค่อยเดินต่อไป เมื่อเห็นว่า คุณยายออกมารอ ซางวูก็ร้องไห้อีกครั้ง คุณยายช่วยเช็ดน้ำตา ปลอบใจ แล้วยื่นจดหมายที่แม่ส่งมา ให้ซางวู เมื่อรู้ว่า แม่กำลังจะมารับกลับไป ในคืนนั้น ซางวูจึงสอนคุณยาย ให้เขียนหนังสือ แต่คุณยายไม่เคยเรียนหนังสือ จึงเขียนไม่เป็น ซางวูจึงบอกว่า ถ้าคุณยายป่วย ก็ให้ส่งจดหมายเปล่าไป ซางวูจะได้รีบมาหาคุณยาย แล้วซางวูก็ร้อยด้ายเข้ารูเข็ม ให้คุณยายไว้ใช้หลายเส้น
คุณยาย ไปส่งซางวูกับแม่ ที่ป้ายรถเมล์ ระหว่างรอรถเมล์ ซางวูไม่ยอมพูดอะไร จนเมื่อรถเมล์มาถึง ซางวูจึงมอบการ์ดการ์ตูนของเขา ให้คุณยาย เมื่อรถแล่นออกไป ซางวูมองคุณยาย ผ่านกระจกท้ายรถ และ ใช้มือวนรอบหน้าอก (ผมขอโทษ) หลังจากนั้น คุณยายค่อยเดินกลับบ้าน ตามลำพัง (ที่ด้านหลังการ์ด มีรูปคุณยาย ที่ซางวูวาดไว้ และ ข้อความ เช่น ยายไม่สบาย คิดถึง ฯลฯ)
หมายเหตุ : ในเบื้องหลังบอกไว้ว่า คุณยาย ไม่ใช่นักแสดงอาชีพ แต่เป็นชาวบ้านที่อาศัยอยู่แถวนั้นอยู่แล้ว ผู้กำกับหญิงต้องเฝ้าอ้อนวอนอยู่นานเป็นเดือน กว่าคุณยายจะยอมแสดง
แผ่นหนัง : DVD ลิขสิทธิ์ ค่าย EVS ภาพค่อนข้างชัด
ระดับความเข้าใจเนื้อเรื่อง : ง่าย ถึง ค่อนข้างง่าย
บรรยายเนื้อเรื่อง : อย่างละเอียด (คำเตือน - มีการเฉลยตอนสำคัญ)
ซางวู เด็กชายวัย ๗ ขวบ ซึ่งเคยอาศัยอยู่แต่ในเมืองใหญ่ ถูกแม่นำมาฝากไว้กับ คุณยาย วัย ๗๕ ปี ซึ่งอาศัยอยู่ในชนบท คุณยายเป็นใบ้ แต่หูไม่หนวก ซางวูงองแง ไม่อยากอยู่กับคุณยาย แม่ วัย ๓๒ ปี ซึ่งเคยหนีตามพ่อของซางวูไป ตั้งแต่อายุ ๑๗ ปี เพิ่งจะได้กลับมาหาคุณยายเป็นครั้งแรก เพียงเพื่อขอให้ช่วยเลี้ยงหลานสัก ๒ เดือน โดยมีของฝากเป็น ชุดชั้นใน และ ยาบำรุงอีก ๑ กล่อง เสร็จแล้วก็รีบกลับไป ซางวูกับคุณยาย เดินไปส่ง ขากลับ ซางวูได้ต่อว่าคุณยาย คุณยายจึงส่งภาษาใบ้ โดยใช้มือวนรอบหน้าอก แต่ซางวูไม่เข้าใจ
เมื่อกลับถึงบ้าน คุณยายคอยดูแล เอาใจใส่ซางวูทุกอย่าง แต่ซางวูก็ดื้อ และ เอาแต่เล่นเกมส์กดอยู่คนเดียว คุณยายกำลังจะเย็บรองเท้า ที่ทั้งเก่า และ ขาด แต่ไม่สามารถร้อยด้ายเข้ารูเข็ม จึงขอให้ซางวูช่วย ซางวูก็ช่วยร้อยด้ายอย่างไม่เต็มใจ ซางวูเห็นแมลงสาบ ก็ตกใจกลัว ร้องให้คุณยายช่วย คุณยายก็จับไปปล่อยทางหน้าต่าง ซางวูเล่นเกมส์กดจนถ่านหมด จึงร้องขอเงินคุณยาย เพื่อเอาไปซื้อถ่าน แต่คุณยายไม่มีเงิน พอคุณยายไปซักผ้า ซางวูก็ตามตื๊อ คุณยายจึงส่งภาษาใบ้ โดยใช้มือวนรอบหน้าอก แต่ซางวูก็ผลักคุณยายจนเซไป
ซางวู รื้อค้นข้าวของในบ้าน แต่ก็ไม่มีเงินอยู่เลย ซางวูจึงเตะโถกระเบื้องของคุณยาย จนตกแตก แอบเอารองเท้าของคุณยายไปซ่อน จนคุณยายต้องเดินขึ้นลงเขา ด้วยเท้าเปล่า ซางวูแอบขโมยปิ่นปักผมของคุณยาย ตอนที่คุณยายนอนหลับ โดยหวังว่า จะใช้แทนเงิน แลกซื้อถ่านเกมส์กดได้ ซางวูเดินหาร้านขายของ โดยถามทางคนแถวนั้นไปเรื่อยๆ จนไปถึงร้านขายของ แต่ก็มีแค่ถ่านไฟฉายเท่านั้น ไม่มีถ่านเกมส์กดเลยสักร้าน เมื่อคุณยายตื่นขึ้นมา คลำหาปิ่นปักผมไม่เจอ แต่เพราะผมยุ่ง จึงต้องหวีผม แล้วเอาตะหลิวอันเล็ก มาเสียบผมแทนปิ่นฯ ซางวูเดินหลงทาง ไม่รู้ทางกลับบ้าน จึงเดินร้องไห้ไปเรื่อยๆ จนได้พบคุณลุงใจดีคนหนึ่ง ขี่จักรยานมาส่ง คุณยายก็มารอรับกลับบ้าน
ซางวู นอนเล่นอยู่บนระเบียงหน้าบ้าน คุณยายมาปลุก แล้วใช้ภาษามือถามว่า อยากกินอะไร ซางวูเริ่มเข้าใจ จึงบอกว่า อยากกินพิซซ่า แฮมเบอร์เกอร์ และ ไก่ทอดKFC พร้อมกับแสดงท่า ไก่กระพือปีก ให้คุณยายดู คุณยายจึงเดินลงเขา เพื่อเอาผลิตผลจากแปลงผัก ที่คุณยายปลูกเองไปขาย แล้วซื้อไก่เป็นๆมา ๑ ตัว ขากลับฝนตก คุณยายต้องหิ้วไก่ เดินตากฝนขึ้นเขา กลับบ้าน เมื่อกลับถึงบ้าน คุณยายก็ทำไก่ต้มให้ซางวูทันที เมื่อเห็นว่า เป็นไก่ต้ม ไม่ใช่ไก่ทอดKFC ซางวูก็ร้องไห้งองแง ไม่ยอมกิน ต่อว่าคุณยาย แล้วปัดชามข้าวหก ก่อนจะล้มตัวลงนอน คุณยายต้องเก็บข้าว ที่หามาด้วยความเหนื่อยยาก เมื่อซางวูตื่นขึ้นมากลางดึก เพราะความหิว จึงต้องกินอาหาร ที่คุณยายเตรียมไว้ให้ อย่างเอร็ดอร่อย
เช้าวันรุ่งขึ้น ซางวู ตื่นขึ้นมา เห็นว่า คุณยายยังไม่ตื่น จึงขยับเข้าไปดูใกล้ๆ จนพบว่า คุณยายไม่สบาย เป็นไข้ตัวร้อน ซางวูจึงห่มผ้าให้ และ คอยดูแล ซางวูเพิ่งเห็นว่า คุณยายใช้ทัพพีอันเล็ก แทนปิ่นปักผม จึงนำปิ่นปักผมที่ขโมยไป มาเปลี่ยนกลับคืนให้คุณยาย แล้วจึงไปจัดสำรับอาหาร (ไก่ต้ม) มาให้คุณยาย ซางวูออกไปเดินเล่น ได้เห็น ด.ญ.แฮยอน กำลังตะโกนบอก ด.ช.เซียวยี ให้วิ่งหนีวัวบ้า ซางวูเผลอเหยียบสำรับกับข้าวของเล่น ของแฮยอน แล้วไม่ขอโทษ แต่แฮยอนก็ให้อภัย จึงได้คุยกัน
ซางวูกับคุณยาย รออยู่นานมาก กว่ารถเมล์จะมา เพื่อจะไปตลาดในเมือง ซึ่งอยู่ไกลมาก เมื่อไปถึงตลาด คุณยายก็ไปนั่งขายฟักทองอยู่ริมถนน ซางวูแอบมองคุณยายขายของ ซึ่งใช้เวลานานมาก กว่าจะขายได้ หลังจากขายหมดแล้ว คุณยายก็พาซางวู ไปซื้อรองเท้าคู่ใหม่ แต่ซางวูกลับไม่ชอบ แล้วจึงพาไปกินก๋วยเตี๋ยว แต่คุณยายไม่ได้กิน เพราะเหลือเงิน พอซื้อได้แค่ชามเดียว คุณยายพาซางวูไปขึ้นรถเมล์ ซึ่งยังไม่ถึงเวลาออกรถ คุณยายจึงถามซางวู ว่า อยากกินอะไร ซางวูเห็นเด็กคนหนึ่ง กำลังกินขนม จึงบอกคุณยายว่า อยากกินช็อกโกพาย พร้อมกับชี้ให้คุณยายดูที่เด็กคนนั้น
คุณยาย แวะไปเยี่ยมเพื่อนเก่า ซึ่งเปิดร้านขายของชำอยู่ หลังจากพูดคุยกันสักครู่ คุณยายก็ขอซื้อช็อกโกพาย เพื่อนของคุณยายหยิบให้ แต่ไม่ยอมรับเงินจากคุณยาย คุณยายส่งขนมไปให้ซางวู ทางหน้าต่างรถเมล์ แล้วส่งของให้ซางวูช่วยถือ ซางวูไม่ยอมถือ แถมยังปัดของหล่นลงพื้น คุณยายก้มลงเก็บของ ในขณะที่รถเมล์แล่นออกไป เมื่อลงจากรถแล้ว ซางวูรอคุณยายอยู่นานมาก แต่คุณยายก็ยังไม่กลับไปสักที ซางวูจึงเดินกลับบ้านเอง เวลาผ่านไปอีกนาน ก็ยังไม่เห็นคุณยายกลับมาอีก ซางวูจึงเดินไปรอที่ป้ายรถเมล์ รออยู่อีกนาน จึงค่อยเห็นคุณยายเดินมาถึง (คุณยายต้องเดินกลับ เพราะมีเงินพอจ่ายค่ารถ ได้เพียงคนเดียวเท่านั้น) ซางวูร้องบ่น (ด้วยความเป็นห่วง) ที่คุณยายมาถึงช้ามาก คุณยายใช้มือวนรอบหน้าอกอีกครั้ง ซางวูช่วยคุณยายหิ้วของเดินกลับบ้าน และ ได้แอบใส่ช็อกโกพาย ลงในห่อผ้าของคุณยาย ๑ ชิ้น
ซางวู ต้องเข้าส้วมซึ่งอยู่นอกบ้าน กลางดึก (เพราะโถกระเบื้องแตกไปแล้ว) คุณยายก็ต้องนั่งตากลมหนาว รออยู่ใกล้ๆ เพราะซางวูกลัวจะต้องอยู่คนเดียวมืดๆ วันรุ่งขึ้น ซางวูเห็นเซียวยีเดินอยู่ไกลๆ จึงตะโกนหลอกให้วิ่งหนีวัวบ้า จนหกล้ม เป็นแผล ซางวูรีบเดินหนี แต่เซียวยีเดินมาดักหน้าไว้ ซางวูกลัวว่า จะถูกเซียวยีซึ่งโตกว่า ทำร้าย จึงเลียนแบบคุณยาย โดยใช้มือวนรอบหน้าอก เซียวยีก็ไม่ว่าอะไร ซางวูได้พบแฮยอนระหว่างทาง แฮยอนได้นัดซางวู ให้ไปเล่นด้วยกัน ซางวูแอบชอบแฮยอนอยู่ จึงขอให้คุณยายช่วยตัดผมให้ เพื่อจะได้ดูดีในวันนัด ซางวูทำมือบอกคุณยาย ว่า ให้ตัดผมออกเพียงนิดเดียว ก่อนจะเผลอหลับไป เมื่อตื่นขึ้นมา ส่องกระจกดู ก็พบว่า คุณยายเข้าใจผิด จึงได้ตัดผมซางวู จนเหลือสั้นนิดเดียว ซางวูจึงร้องไห้งองแง และ บอกว่า ไม่กล้าไปพบแฮยอนแล้ว
วันรุ่งขึ้น คุณยาย ใช้กระดาษห่อของขวัญ (ที่ใช้แล้ว) ห่อเกมส์กด แล้วส่งให้ซางวู ก่อนจะพาไปเยี่ยม คุณตาเพื่อนบ้านที่ป่วยอยู่ คุณยายเอายาบำรุง ที่แม่ของซางวูให้ไว้ ไปให้คุณตา เมื่อถึงใกล้ถึงเวลานัด ซางวูเตรียมตัวออกจากบ้าน คุณยายหยิบรองเท้าคู่ใหม่มาให้ แต่ซางวูเตะทิ้ง แล้วรีบออกไปตามนัด พอขากลับ ซางวูรู้สึกเจ็บเท้า เพราะรองเท้าคู่เก่าเริ่มคับ จึงนั่งบนรถเข็นเล็กๆของยาย ที่เอาไปด้วย แล่นไหลลงเนินจนหกล้ม เป็นแผลที่เข่า สักครู่ต่อมา เซียวยีตะโกนร้องบอก ให้วิ่งหนีวัวบ้า ซางวูไม่เชื่อ แต่พอเห็นวัวบ้ามาจริงๆ ซางวูก็วิ่งหนีจนหกล้ม เซียวยีจึงวิ่งมาช่วย ไล่วัวบ้าไปทางอื่น ซางวูบอกกับเซียวยี ว่า ขอโทษ เซียวยีบอก ไม่ต้องขอโทษถึง ๒ ครั้งหรอก
ซางวู เพิ่งเข้าใจว่า การที่คุณยายใช้มือวนรอบหน้าอกนั้น หมายความว่า ขอโทษ นั่นเอง
ซางวู ต้องเดินกะเผลกกลับบ้าน ระหว่างทาง ก็ได้หยิบห่อเกมส์กดออกมาเปิดดู จึงพบว่า คุณยายใส่เงินไว้ในห่อด้วย ซางวูจึงร้องไห้ แล้วค่อยเดินต่อไป เมื่อเห็นว่า คุณยายออกมารอ ซางวูก็ร้องไห้อีกครั้ง คุณยายช่วยเช็ดน้ำตา ปลอบใจ แล้วยื่นจดหมายที่แม่ส่งมา ให้ซางวู เมื่อรู้ว่า แม่กำลังจะมารับกลับไป ในคืนนั้น ซางวูจึงสอนคุณยาย ให้เขียนหนังสือ แต่คุณยายไม่เคยเรียนหนังสือ จึงเขียนไม่เป็น ซางวูจึงบอกว่า ถ้าคุณยายป่วย ก็ให้ส่งจดหมายเปล่าไป ซางวูจะได้รีบมาหาคุณยาย แล้วซางวูก็ร้อยด้ายเข้ารูเข็ม ให้คุณยายไว้ใช้หลายเส้น
คุณยาย ไปส่งซางวูกับแม่ ที่ป้ายรถเมล์ ระหว่างรอรถเมล์ ซางวูไม่ยอมพูดอะไร จนเมื่อรถเมล์มาถึง ซางวูจึงมอบการ์ดการ์ตูนของเขา ให้คุณยาย เมื่อรถแล่นออกไป ซางวูมองคุณยาย ผ่านกระจกท้ายรถ และ ใช้มือวนรอบหน้าอก (ผมขอโทษ) หลังจากนั้น คุณยายค่อยเดินกลับบ้าน ตามลำพัง (ที่ด้านหลังการ์ด มีรูปคุณยาย ที่ซางวูวาดไว้ และ ข้อความ เช่น ยายไม่สบาย คิดถึง ฯลฯ)
หมายเหตุ : ในเบื้องหลังบอกไว้ว่า คุณยาย ไม่ใช่นักแสดงอาชีพ แต่เป็นชาวบ้านที่อาศัยอยู่แถวนั้นอยู่แล้ว ผู้กำกับหญิงต้องเฝ้าอ้อนวอนอยู่นานเป็นเดือน กว่าคุณยายจะยอมแสดง
แผ่นหนัง : DVD ลิขสิทธิ์ ค่าย EVS ภาพค่อนข้างชัด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น